Zgrany zespół to pewny sukces... czyli kilka słów o psich zaprzęgach

W Polsce pierwsze wyścigi psich zaprzęgów odbyły się w Pomiechówku obok Warszawy w 1991 roku. Z roku na rok sport ten cieszy się coraz większą popularnością. Obecnie mamy również do czynienia z wieloma innymi zmodyfikowanymi formami psich zaprzęgów

Psia drużyna powinna być zżyta z właścicielem. Psy kochające swojego pana chętniej wykonują polecenia, a także są zdolne do ogromnych poświęceń. – Pies i człowiek musi stanowić drużynę funkcjonującą w oparciu o wzajemne zaufanie i szacunek, należy pamiętać, że syberyjski husky to nie służący. To równoprawny członek drużyny, pokuszę się o stwierdzenie, że nawet równiejszy – dodaje Marek Malicki, członek Klubu Psich Zaprzęgów „Sfora”. Trening psa do zaprzęgu można zacząć już w 6 miesiącu życia czworonoga, należy jednak pamiętać, że do prawdziwego zaprzęgu można dawać tylko psy 2–4. letnie.

Jak ustawiane są psy w zaprzęgu?

Oczywiście ustawienie psów nie jest przypadkowe. Pierwszy tzw. przewodnik powinien odznaczać się kilkoma cechami. Musi być bardziej doświadczony od reszty „załogi”, odznaczać się inteligencją, posłuszeństwem, a także dobrze wyczuwać zagrożenie, np. cienki lód. Przewodnik nie może też zachowywać się agresywnie w stosunku do pozostałych członków zaprzęgu. Tuż za nim psy narzucające prędkość powinny być zwinne i silne. W dalszej części biegną tzw. psy obrotowe, które w razie jakichkolwiek wypadków zastępują te kontuzjowane. Właściwą siłą pociągową są „wheel dogs”. Na tej pozycji ustawia się najsilniejsze psy, ponieważ biorą na siebie największy ciężar, pomagają również w hamowaniu. Liczba osobników w zaprzęgu zależy od ciężaru sań, a także od długości oraz pofałdowania trasy.

Podczas kierowania psiego zaprzęgu nie potrzeba ani bata, ani lejców. Psy reagują tylko i wyłącznie na polecenia swojego maszera. Z tego względu tak ważne jest, aby pierwszy pies przewodnik był posłuszny. – Wyróżniamy wiele typów komend wydawanych psom, jednak tak naprawdę wszystko zależy od człowieka. Do tych bardziej międzynarodowych zalicza się goo (naprzód), glee (prawo) oraz haw (lewo). Nic nie stoi jednak na przeszkodzie temu, by wprowadzić własne komendy, co zresztą z powodzeniem jest praktykowane. Stosuje się najzwyczajniej polskie prawo/lewo, ale osobiście nie polecam, ponieważ brzmią podobnie i psy się mylą, będąc podekscytowane gonitwą, lasem czy sobą nawzajem. My stosujemy, że tak powiem, swoje prawo/lewo, czyli  hou-prawo, lili-lewo, nawrót-hou, jak chcemy zawrócić, np. na polanie w prawo, nawrót lili, jak w lewo. Żeby „podkręcić” zaprzęg używamy radosnego hop-hop. Jeżeli chcemy zatrzymać pędzący zaprzęg, to stóóóóój raczej nie działa – mówi Marek Malicki.

Rasy psów, które są najczęściej wykorzystywane do tego sportu, to: alaskan malamute, który jest największy i najsilniejszy z psów zaprzęgowych, mniejszy, ale bardzo szybki syberian husky i samoyede, pies grenlandzki.

Tak jak mowa była na wstępie, istnieje również wiele mniej znanych odmian psich sportów. Pierwsza z nich to skijöring – polega na ciągnięciu na śniegu narciarza przez psy, ale także konie. Tą nazwą sportu określa się też jazdę, w przypadku gdy siłą napędową jest skuter śnieżny czy motocykl. Bikejoring to dyscyplina, która już nie potrzebuje śniegu, a polega na tym, że dwa lub jeden pies ciągnie kolarza. W obu sportach ważna jest lina amortyzująca, która pochłania energię podczas szarpnięcia, zapobiegając przed ciężkimi urazami tak zwierząt, jak i ludzi.

Autor: Monika Prędkowska
Źródło: e-pets